شعر ناتمام شاملو

این روزها روزهای سرد و خاکستری پائیز هست

من تنها هستم

و تنها نیستم

صبح ها با شاملو از خواب بیدار میشوم

و شب ها با صادق هدایت بحث میکنم !!

در طول روزها نیز

هستند کسانی که تنهائیشان را با من تقسیم میکنند ....

این شعر زیبای شاملو را خیلی دوست دارم

شاید هم این شعر برای من سروده شده !!!

خرد و خراب و خسته جوانیِ خود را پُشتِ سر نهاده‌ام
با عصای پیران و
                   وحشت از فردا و
                                       نفرت از شما

اکنون من در نیم‌شبانِ عمرِ خویشم
آن‌جا که ستاره‌یی نگاهِ مشتاقِ مرا انتظار می‌کشد...

در نیم‌شبانِ عمرِ خویش‌ام، سخنی بگو با من
                           ــ زودآشنایِ دیر یافته! ــ
تا آن ستاره اگر تویی،
سپیده‌دمان را من
                     به دوری و دیری
                                        نفرین کنم.

با تو
    آفتاب
در واپسین لحظاتِ روزِ یگانه
                                به ابدیت
                                          لبخند می‌زند.
با تو یک علف و
                 همه جنگل‌ها
با تو یک گام و
راهی به ابدیت.

ای آفریده‌ی دستانِ واپسین!
با تو یک سکوت و
                    هزاران فریاد.

دستانِ من از نگاهِ تو سرشار است.
چراغِ رهگذری
                شبِ تنبل را
از خوابِ غلیظِ سیاهش بیدار می‌کند
و باران
جوبارِ خشکیده را
                     در چمنِ سبز
                                    سفر می‌دهد...

حس غریب

حس غریب دلشوره برای کسی که هرگز ندیده‌ای 

و   

نمی‌شناسی‌اش  

 اما به خاطر آشنایی و دوستی با نزدیکانش انگار دیگر برایت غریبه نیست 

و  

 هر خبری که از او می‌بینی دلت را می‌لرزاند  

 وفتی می‌شنوی که احتمال قوی وجود دارد که چند روز بعد دیگر زنده 

نباشد ....

عشق است پائیز ...

و اینگونه بود که   

پائیز آمد 

مثل همیشه  

بی صدا 

آروم آروم  

اما دلشوره ای ابدی برایم به ارمغان گذاشت  

مثل همیشه . . .